maandag 18 mei 2015

Het verhaal van een oefentherapie patient, Fritz


In 2008 werd Fritz al rijdende op zijn brommer bij het oversteken aangereden door een auto met hoge snelheid door het rode licht reed. Hij brak hierbij zijn beide benen op meerdere plaatsen en was volledig aan het bed gebonden. Beide benen mochten 3 maanden niet belast worden, dit na 3 zware operaties waarbij zowel de enkels en knieën als diverse botbreuken door de trauma chirurgen in het AMC kundig gerepareerd zijn. Dokters vertelden hem dat hij wellicht nooit meer in staat zou zijn om te kunnen lopen.
Meteen na het ongeluk ging Fritz de strijd aan door positief tegen zijn revalidatie aan te kijken en er al het mogelijke uit te halen wat erin zat. Na bijna vier weken ziekenhuis was hij zover dat hij naar het revalidatie centrum kon gaan.

Liever wilde hij naar huis. Om diverse redenen werd hem dit afgeraden. Echter in het revalidatie centrum aangekomen werd hij daar zo depressief en ongelukkig van de geboden hulp dat hij samen met zijn vrouw er voor heeft gepleit zo snel mogelijk naar huis te kunnen. Dit ging niet zonder meer, hij moest daar laten zien dat hij zelfstandig in en uit de auto kon komen, zonder zijn benen te belasten en zijn vrouw moest thuis vele maat regelen treffen zodat hij daar voor zeker twee maanden zichzelf samen met hulp zonder belasting van de benen kon redden. Tevens was hij verplicht per direct twee keer per week therapie aan huis te regelen. De vraag kwam: “ hoe in vredesnaam, regel ik dat?” Want inmiddels was de kerst en nieuwjaarsweek aangebroken en daarbij waren velen praktijken niet volledig geopend.

 Afbeeldingsresultaat voor been botbreuken stellage behandeling

Zijn vrouw nam contact op met Trea van Oefentherapie-Zaanstad om haar te vragen haar expertise in te zetten voor de revalidatie van zijn benen en het lopen.
Fritz had nog nooit Cesartherapie gehad en begon zonder verwachtingen. Het doel van de therapie was om in eerste instantie zonder belasting van de benen voldoende zelf redzaam te kunnen zijn in de eerste 2 maanden en daarna langzaam op te gaan bouwen naar leren lopen met zijn `nieuwe`benen en zelfredzaam te zijn.

De therapie begon met simpel zoals liggende oefeningen waarbij vooral alle been gewrichten actief worden bewogen en daarbij licht spierkracht en rek oefeningen. Dit had als doel om te voorkomen dat er trombose ontstond en dat de benen langzaam worden voor bereid om de belasting te kunnen dragen als het sta moment is aangebroken. ) drie maanden na de laatste operatie!), de eerste Meilpaal.
Tijdens het traject werd er goed contact gehouden met de behandelend arts. De door de arts gestelde grenzen werden opgezocht. Elke behandeling was een ware uitputtingsslag. Maar ook steeds weer een uitdaging, vele vragen gaan door het hoofd. Kan ik dit wel? Mag ik dit wel? Krijg ik hierbij geen pijn? De expertise van Trea gaf vertrouwen dat in haar bij zijn steeds een stap gezet kon worden en het gaf een kick om te merken dat de vooruitgang ook houdbaar is. Door deze methode werd er al snel zichtbaar vooruitgang geboekt. Dit voelde heel goed en gaf vertrouwen in de toekomst. Ondanks de momenten van kleine teleurstellingen en verdriet, verwerking van alles wat hem was overkomen.  

Na 3 maanden mocht Fritz voor het eerst staan uit de rolstoel……..Mensen kinderen  wat was hij bang, maar met de aanwezigheid van de oefentherapeut vol vertrouwen dat zijn benen hem weer gingen dragen. Na vijf keer helemaal uitgeput. Toch gaf dit het eerste lichtpuntje naar uitzicht op meer mogelijkheden. De eerste stapjes werden gezet in het zwembad en een paar weken later kon Fritz voor het eerst ook lopen. Weer een stap vooruit naar herstel, eerst nog met een looprek, later met twee krukken na zes weken mocht er een kruk weg. Wat een stappen werden er gemaakt. Steeds meer vrijheden en zelfstandigheid kreeg hij daarvoor terug. Zelf weer boodschappen kunnen doen was voor hem een groot feest.   
 
Deze prestaties zorgde voor ontzettend veel wilskracht en het vermogen om door te zetten.
Na dit te hebben bereikt werd de behandeling vooral gericht op steeds voor hem zelf een waardevol doel opstellen, steeds een stapje vooruit. Kunnen zwemmen, traplopen zodat hij weer boven kon slapen, verder kunnen lopen, kunnen rennen, langer kunnen staan, zodat het koken zelfstandig kon.

Toen de krukken eenmaal niet meer nodig waren is het sporten in de sportschool naast de therapie begonnen om kracht en conditie op te gaan bouwen. Langzaam werd er verder opgebouwd naar langzaam het abeidsproces weer aan te kunnen gaan. Hetgeen hij met steeds een uurtje langer heeft op gebouwd naar volledig fulltime werken.


Ondertussen is het 2015, vandaag komt Fritz voor behandeling. 
Vrolijk komt hij zonder hulpmiddelen binnenlopen. De revalidatie is een langdurig proces geweest met veel hoogte- en dieptepunten. Op het moment heeft de therapie als doel om “nieuwe” knieën en heupen zo lang mogelijk uit te stellen. De artsen vertelde hem dat hij zich moest voorbereiden op het feit dat dit waarschijnlijk na vijf jaar wel nodig zou zijn. Echter momenteel functioneren zijn ’eigen’ knieen en heupen prima.  Daarnaast is het behoud van de resultaten tot nu toe zeer belangrijk. Het werken heeft Fritz weer opgebouwd tot full-time en hij is fit genoeg om naast zijn werk normaal en actief te kunnen leven.


Als je hem vraagt wat hij fijn vond aan de behandeling benoemd hij met volle overtuiging het geduld wat nodig is geweest en de succeservaring. De succeservaring van het elke week kleine doelen behalen, gaf de wil om door te zetten en maakte hem enthousiast en daarmee de oefentherapie een groot succes. 






1 opmerking: