In 2008
werd Fritz al rijdende op zijn brommer bij het oversteken aangereden door een auto
met hoge snelheid door het rode licht reed. Hij brak hierbij zijn beide benen
op meerdere plaatsen en was volledig aan het bed gebonden. Beide benen mochten
3 maanden niet belast worden, dit na 3 zware operaties waarbij zowel de enkels
en knieën als diverse botbreuken door de trauma chirurgen in het AMC kundig
gerepareerd zijn. Dokters vertelden hem dat hij wellicht nooit meer in staat
zou zijn om te kunnen lopen.
Meteen na
het ongeluk ging Fritz de strijd aan door positief tegen zijn revalidatie aan
te kijken en er al het mogelijke uit te halen wat erin zat. Na bijna vier weken
ziekenhuis was hij zover dat hij naar het revalidatie centrum kon gaan.
Liever
wilde hij naar huis. Om diverse redenen werd hem dit afgeraden. Echter in het
revalidatie centrum aangekomen werd hij daar zo depressief en ongelukkig van de
geboden hulp dat hij samen met zijn vrouw er voor heeft gepleit zo snel
mogelijk naar huis te kunnen. Dit ging niet zonder meer, hij moest daar laten
zien dat hij zelfstandig in en uit de auto kon komen, zonder zijn benen te
belasten en zijn vrouw moest thuis vele maat regelen treffen zodat hij daar
voor zeker twee maanden zichzelf samen met hulp zonder belasting van de benen
kon redden. Tevens was hij verplicht per direct twee keer per week therapie aan
huis te regelen. De vraag kwam: “ hoe in vredesnaam, regel ik dat?” Want inmiddels
was de kerst en nieuwjaarsweek aangebroken en daarbij waren velen praktijken
niet volledig geopend.
Zijn vrouw
nam contact op met Trea van Oefentherapie-Zaanstad om haar te vragen haar expertise in te zetten voor de
revalidatie van zijn benen en het lopen.
Fritz had
nog nooit Cesartherapie gehad en begon zonder verwachtingen. Het doel van de
therapie was om in eerste instantie zonder belasting van de benen voldoende
zelf redzaam te kunnen zijn in de eerste 2 maanden en daarna langzaam op te
gaan bouwen naar leren lopen met zijn `nieuwe`benen en zelfredzaam te zijn.
De
therapie begon met simpel zoals liggende oefeningen waarbij vooral alle been
gewrichten actief worden bewogen en daarbij licht spierkracht en rek
oefeningen. Dit had als doel om te voorkomen dat er trombose ontstond en dat de
benen langzaam worden voor bereid om de belasting te kunnen dragen als het sta
moment is aangebroken. ) drie maanden na de laatste operatie!), de eerste Meilpaal.
Tijdens
het traject werd er goed contact gehouden met de behandelend arts. De door de
arts gestelde grenzen werden opgezocht. Elke behandeling was een ware
uitputtingsslag. Maar ook steeds weer een uitdaging, vele vragen gaan door het
hoofd. Kan ik dit wel? Mag ik dit wel? Krijg ik hierbij geen pijn? De expertise
van Trea gaf vertrouwen dat in haar bij zijn steeds een stap gezet kon worden
en het gaf een kick om te
merken dat de vooruitgang ook houdbaar is. Door deze methode werd er al snel
zichtbaar vooruitgang geboekt. Dit voelde heel goed en gaf vertrouwen in de
toekomst. Ondanks de momenten van kleine teleurstellingen en verdriet,
verwerking van alles wat hem was overkomen.
Na 3 maanden
mocht Fritz voor het eerst staan uit de rolstoel……..Mensen kinderen wat was hij bang, maar met de aanwezigheid
van de oefentherapeut vol vertrouwen dat zijn benen hem weer gingen dragen. Na
vijf keer helemaal uitgeput. Toch gaf dit het eerste lichtpuntje naar uitzicht
op meer mogelijkheden. De eerste stapjes werden gezet in het zwembad en een
paar weken later kon Fritz voor het eerst ook lopen. Weer een stap vooruit naar
herstel, eerst nog met een looprek, later met twee krukken na zes weken mocht
er een kruk weg. Wat een stappen werden er gemaakt. Steeds meer vrijheden en
zelfstandigheid kreeg hij daarvoor terug. Zelf weer boodschappen kunnen doen
was voor hem een groot feest.
Deze
prestaties zorgde voor ontzettend veel wilskracht en het vermogen om door te
zetten.
Na dit te
hebben bereikt werd de behandeling vooral gericht op steeds voor hem zelf een
waardevol doel opstellen, steeds een stapje vooruit. Kunnen zwemmen, traplopen
zodat hij weer boven kon slapen, verder kunnen lopen, kunnen rennen, langer
kunnen staan, zodat het koken zelfstandig kon.
Toen de
krukken eenmaal niet meer nodig waren is het sporten in de sportschool naast de
therapie begonnen om kracht en conditie op te gaan bouwen. Langzaam werd er verder opgebouwd naar langzaam het abeidsproces weer aan te kunnen gaan. Hetgeen
hij met steeds een uurtje langer heeft op gebouwd naar volledig fulltime
werken.
Ondertussen
is het 2015, vandaag komt Fritz voor behandeling.
Vrolijk komt hij zonder
hulpmiddelen binnenlopen. De revalidatie is een langdurig proces geweest met
veel hoogte- en dieptepunten. Op het moment heeft de therapie als doel om “nieuwe”
knieën en heupen zo lang mogelijk uit te stellen. De artsen vertelde hem dat
hij zich moest voorbereiden op het feit dat dit waarschijnlijk na vijf jaar wel
nodig zou zijn. Echter momenteel functioneren zijn ’eigen’ knieen en heupen
prima. Daarnaast is het behoud van de
resultaten tot nu toe zeer belangrijk. Het werken heeft Fritz weer opgebouwd
tot full-time en hij is fit genoeg om naast zijn werk normaal en actief te
kunnen leven.
Als je hem
vraagt wat hij fijn vond aan de behandeling benoemd hij met volle overtuiging
het geduld wat nodig is geweest en de succeservaring. De succeservaring van het
elke week kleine doelen behalen, gaf de wil om door te zetten en maakte hem enthousiast en daarmee de oefentherapie een groot succes.
wat een gaaf en moi verhaal
BeantwoordenVerwijderen